Music
“Ik heb death metal nodig om gelukkig te zijn”
Sven de Caluwé - de frontman van Aborted - over de H8000 scene, touren zonder douches en cruisen op 70.000 Tons of Metal
Een death metal band uit Beveren-Leie die vlotjes honderdduizenden video views haalt, 400.000 volgers heeft op Facebook en wereldwijd zalen laat vollopen: we grepen voor minder naar pen en papier! Tijd voor een interview met de immer sympathieke Sven de Caluwé over het 'zijn' Aborted.
Zo’n leven on the road valt niet te onderschatten. Niet iedereen is daar voor gemaakt.
H8000
“Een death metalband starten in Beveren-Leie is niet evident, maar het was pure noodzaak. Toen wij Aborted begonnen was death metal aan het doodbloeden. Waar er begin jaren negentig nog een overvloed aan goede bands was, nam black metal tegen het einde van dat decennium alles over, duidelijk te merken aan de cd-releases van toen. Ik móest dus wel een eigen band starten. Ik had nood aan die muziek.”
“Niet veel later speelden we onze eerste optredens in jeugdhuis De Lindekes in Beveren-Leie en in De Vort'n Vis in Ieper, samen met Dying Foetus. De bal ging pas echt aan het rollen toen de H8000 scene ontplofte: hardcore en punk uit West-Vlaanderen was plots big! Wekelijks kon je hardcore of metalcore show gaan kijken, en ook Good Life Recordings deed veel voor de scene. Toen we op het Dragons Blaze Festival in onze thuisstad mochten optreden, hadden we net een nieuwe demo uit. Op die manier konden we een platendeal verzilveren, wat toen echt nog wel een big deal was. We schrokken: ‘wow, een platenfirma wil ons!’.”
Groupies en dakloze muzikanten
“We zijn heel lang met een Belgische line-up blijven touren, maar ten tijde van Goremageddon in 2003, was dat niet langer houdbaar. De tours werden steeds internationaler en evolueerden van weekendwerk naar een fulltime job. Zo’n leven on the road valt niet te onderschatten. Niet iedereen is daar voor gemaakt. Maandenlang ben je van de wereld afgesloten en moet je elke dag met dezelfde mensen om. Vooral de eerste jaren moesten we zelf handenvol geld betalen om die tours mogelijk te maken. Heb je dan niet de pure passie om te blijven gaan, dan haak je af. Op zo’n momenten is het logisch dat veel mensen opnieuw snakken naar de financiële zekerheid van een normale job. Ook een stabiele relatie is vrijwel onmogelijk als je lang en veel toert. Dat zijn levenskeuzes."
Aborted
© Aborted
Een toerende muzikant? Dat is eigenlijk niet meer dan een dakloze die een beetje op een gitaar staat te tokkelen!
"Ik heb mijn jobs altijd aangepast aan mijn passie: toeren met de band. Natuurlijk heeft dat financiële consequenties, maar dat is voor mij niet wat telt. Ik heb death metal nodig om gelukkig te zijn, niet de euro’s op mijn bankrekening. Stel je bij een Europese tour ook niet al te veel rock ‘n roll voor. Neem nu groupies: eigenlijk is dat enkel nog in Zuid-Amerika part of the deal. En ik snap dat ook wel: wat is er voor een vrouw nu speciaal aan een toerende muzikant? Dat is eigenlijk niet meer dan een dakloze die een beetje op een gitaar staat te tokkelen”.
Anticipatie
“Vroeger regelde ik onze shows door elke dag een tiental brieven te sturen naar zalen en cafés, samen met een paar muziektapes. Het leuke aan die periode was de verwachting: ‘s ochtends stapte je dan benieuwd naar de brievenbus, in de hoop een antwoord te hebben. Die vertraging op de communicatie maakte het een stuk spannender dan nu. De hele muziekscene draaide op die anticipatie: je las in een magazine dat er binnen een maand een coole plaat uitkwam en dus zat er niets anders op dan de dagen te tellen tot je naar de Music Man kon rennen om die nieuwe release te checken.”
Mensen gaan ver in hun toewijding voor het genre, en daar zijn we onze trouwe fans dankbaar voor.
“Onze eerste, écht grote show was Dour Festival. Bloednerveus waren we. We speelden voor grootgewichten als Marduk en Immortal en voelden een verpletterende druk om te presteren. Maar even vaak is het ook gewoon fun. Zo waren er voor onze optredens in Engeland mensen die zich ‘The Aborted Army’ noemden. Die kwamen dan in dokterskostuum naar onze shows, met vals bloed en opblaaspoppen, heel komisch. Mensen gaan ver in hun toewijding voor het genre, en daar zijn we onze trouwe fans dankbaar voor. Een aantal van hen heeft serieus wat Aborted merchandise in de kast hangen.”
Aborted
© Metalpix
“In de Verenigde Staten is het nog lastiger om al tourend rond te komen. De zalen hebben veel slechtere voorzieningen, en soms zijn er zelfs geen douches. De fans zijn zich daarvan bewust en stellen dan spontaan hun huis ter beschikking of nemen de hele band mee op restaurant. Zoiets schept een echte vriendschapsband. Wanneer je die mensen later terug ziet, heeft dat altijd iets speciaals.”
Grote zak zout
“Van jonge bands horen we vaak dat de muziekindustrie nu veel meer focust op het zakelijke. Ze zijn bezig met hun imago, sociale media en marketing, letten continu op hun visuele identiteit en werken een heus marketingplan uit. Ik vind dat een interessant gegeven. Bands uit onze periode waren gefocust op de muziek en meer nog op de live-ervaring. Wij willen altijd een heel energieke en brutale show neerzetten. Ik ga dan ook vol voor het aggressieve imago op het podium, hoewel wie oplet ongetwijfeld ook onze humor inziet."
Uiteraard menen we in the end de boodschap die we in onze muziek steken, maar we willen de ervaring vooral fun maken.
"Onze teksten en beelden zijn extreem - zoals het hoort in death metal - maar wij brengen het met een serieuze korrel - zeg maar zak - zout. Het moet duidelijk zijn dat wij die extremen niet serieus nemen. Uiteraard menen we in the end de boodschap die we in onze muziek steken, maar we willen de ervaring vooral fun maken. Belangrijk is dat we voor de volle honderd procent onszelf kunnen zijn, dus proppen we onze muziek en merchandise vol met referenties naar videogames, of speelgoed uit de jaren tachtig, de rode draad op ons album Retrogore. Dat gaan we altijd blijven doen, want dat is wie wij zijn.”
Aborted
© Century Media Records
“Bizar is dat bij ons de fysieke platenverkoop blijft stijgen. We verkopen meer, uiteraard omdat we groter zijn dan vroeger, maar zelfs procentueel gezien blijft het in stijgende lijn gaan. Onze Europese fanbase is op dat vlak blijkbaar klassiek: ze willen onze platen fysiek in huis hebben. We doen dan ook extra ons best om hen te pleasen. We gaan heel ver in onze limited editions en proberen zo bizar mogelijke extra's te voorzien. Door die aanpak is onze vorige plaat zelfs in de Duitse hitlijsten geraakt.”
Militaire bewaking
“Onze zotste show ooit moet in Colombia geweest zijn, op Rock El Parque, een festival dat door de overheid georganiseerd wordt en helemaal gratis is. We hadden eerlijk gezegd geen idee wat ons te wachten stond. Na aankomst kregen we meteen een chaperone toegewezen om ons overal te begeleiden, tot in het hotel toe dat op zijn beurt door het leger bewaakt werd. Daar zaten we dus: in een Zuid-Amerikaans hotel bewaakt met machinegeweren, om de volgende dag het podium op te stappen met 80.000 man voor onze neus. Dat was buitenaards, echt heel indrukwekkend. En al die mensen gingen extra hard, waarschijnlijk omdat er zo weinig internationale bands langskomen: een heel intense ervaring.”
Een hoop metalheads op een poepchique cruiseschip is een fantastisch zicht.
“Ook de metalcruise 70.000 Tons of Metal was een absurde maar zalige ervaring. Een hoop metalheads op een poepchicque cruiseschip is sowieso al een fantastisch zicht, maar toen we midden in de nacht op het dek mochten optreden, sta je daar plots in het midden van een eindeloze oceaan, met achteraan enkele metalheads in een jacuzzi terwijl vooraan het publiek compleet los gaat - echt super! En overdag lekker hangen met de andere bands waar je op normale dagen maar vluchtig contact mee hebt. Nooit gedacht dit te zeggen, maar cruises zijn de max!"
